Oefening baart kunst zeggen ze. Natuurlijk, je wordt in dat wat je veel herhaalt en oefent steeds beter of mooier of sterker en succesvoller. Hoe vaker je iets doet, des te makkelijker het gaat en uiteindelijk na tijden van oefenen heb je kunst gebaard. En dat baren gaat niet vanzelf weet degene die eindeloos heeft geoefend.

Ik was op weg naar kunst baren door veel te oefenen in het fysiek en mentaal fit blijven van mezelf. Een aantal ochtenden in de week volgde ik om 7.00 uur een live sessie van drie kwartier via mijn laptop in mijn eigen woonkamer met een aantal andere kunstenaars. De sessies bestonden uit bewegen, dansen, stretchen, boksen, kracht-oefenen en mediteren. Daarna ging ik na warm douchen, koud afdouchen.
Ik kreeg complimenten dat ik zo soepel bewoog, dat ze mijn leeftijd niet geloofden, dat ik zo fit was. Het voelde ook fijn, die soepelheid en de mentale veerkracht. Jongens, wie doet me wat.

Einde oefening
Toen brak ik een botje in mijn voet. Einde oefening met de kunst. Na vijf weken mijn voet ontzien en lopen op krukken en schuiven in een rolstoel mocht ik nog twee weken voorzichtig belasten op een walker – een soort skischoen – en daarna op een stevige schoen. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen en de teleurstelling des te groter toen uit de röntgenfoto bleek dat de breuk wel wat was vervaagd maar niet hersteld. Wel in beweging blijven was het advies; wandelen op vlakke ondergrond, fietsen en zwemmen. Bleef ik last houden, dan kon ik terugkomen voor nog een foto en kon er altijd nog een schroef in gedraaid worden zei de voetenarts van afdeling heelkunde in het ziekenhuis. En ik dacht, echt niet!

Mijn humeur gaat richting het afvoerputje
En nu, weer een paar weken later loop ik met korte waggelpasjes op degelijke – niet hippe – stevige schoenen. Wandelen gaat niet, want mijn enkel houdt vocht vast en mijn humeur gaat richting het afvoerputje. De huisarts heeft ergens eind volgende week tijd voor me. Ik voel me gefrustreerd dat een klein botje breken in mijn voet zulke grote gevolgen heeft in mijn dagelijkse leven.  

Niet zo zeuren
Eerlijk gezegd ben ik nu flink aan het oefenen in klagen en zeuren en dat baart ook een kunst, namelijk die van de focus op wat niet kan, wat niet wil en wat niet lukt. En van het creëren van zeurpieterij en dat brengt me niets. Hoogste tijd om de focus te verplaatsen naar wat wel kan én daarbij mezelf en mijn gezondheid serieus te nemen om weer fit te worden. Dit doe ik door een stap terug te doen in alles waarvan ik vind dat het al had moeten doen of kunnen. Niet om daarna bij die stap terug te blijven, maar om van daaruit weer verder te kunnen vanuit ontspanning en soepelheid. 

Even stilstaan is een hele vooruitgang
Dat even stilstaan is best wel een ding en zit niet zo in het DNA van de meeste ondernemers, want actie is wat vooruitgang brengt. Toch is even stilstaan de manier om je fitheid te voeden. Na hollen mag je stilstaan. Stilstaan bij wat je hebt bereikt en waar je dankbaar voor bent, wie met je mee is gelopen tot daar waar je nu staat en waar je naartoe wilt lopende het ondernemerspad. Om vervolgens datgeen in de wereld te zetten wat jouw kunst is. Mocht je erover willen sparren met mij, stuur mij gerust een e-mail!

9 oktober 2022