Met een stevige pas een opgewekt gezicht loopt ze richting de finish. Ik voel mijn tranen opkomen voor een kort moment, maar dan volgt blijdschap. En trots. Ze heeft het gehaald. Een dame in een roze outfit met een microfoon in haar hand, haalt haar binnen en haar naam schalt uit de speakers. Aniek is binnen. Ze heeft de Alpe d’Huez beklommen. 

Goed genoeg voorbereid?
In de voorbereiding voorafgaand aan de week van het event kom ik bij haar zitten en vraag of ze er zin in heeft. “Moh, nog niet echt want ik voel me zenuwachting” zegt ze. ‘’Waar ben je dan zenuwachtig voor?” vraag ik haar. “Dat ik mensen teleurstel” is haar antwoord. “Dat ik moet afhaken omdat het te zwaar is voor me. En ik ben bang dat ik niet genoeg ben voorbereid.”

Het trainen is niet echt van de grond gekomen. Een 40-urige lesweek in 5 vwo, huiswerk, projecten, proefwerken en een baantje bij de Super vullen haar dagen. Het beetje tijd dat overblijft is voor haar paardje en haar vrienden. Ik stel haar gerust en zeg haar dat ik sowieso super trots op haar ben dat ze dit avontuur aangaat.

Een event met een lach en een traan
De Alpe d’Huez staat een week in het jaar in het teken van de 5000 deelnemers die samen een dag naar boven fietsen, hardlopen of wandelen. De weg naar de top ligt in het dorp Alpe d’Huez. Het telt 21 bochten en is 14 kilometer lang. De deelnemers leggen 1100 hoogtemeters af met een stijgingspercentage tussen 8 en 10%. Dat is gewoon gigantisch. En dat meerdere keren, sommige fietsers gaan zelfs zes keer. Daarmee halen zij geld op voor onderzoek naar kanker, trainen zij maandenlang en zetten ze alles in om deze uitdaging te volbrengen. Het is een event met een lach en een traan. Van doorzetten, uitputting en opnieuw weer doorgaan. Nog een ronde en daarna nog een. 

Gaat het deurtje naar veertien jaar geleden open?
Natuurlijk hebben we gelijk besloten om onze dochter te supporten bij dit spannende ding. Want dat is het, een ding. Voor haar spannend vanwege haar deelname aan het onbekende. Voor ons spannend, want wat zal er aan emoties loskomen wanneer het deurtje naar veertien jaar geleden opengaat? Het deurtje naar die tijd dat zij werd behandeld tegen leukemie, zoals je in het blog Opgeven is geen optie kon lezen). Komen de gevoelens van angsten en zorgen naar boven? We besluiten er niet teveel bij stil te staan en het over ons heen te laten komen.

De bergen als grote beschermers
Voor haar deelname in het team van school is een bus en hotel geregeld. Wij rijden met een camper in twee dagen naar de Franse Alpen en hebben een prachtige plek op een camping. Het groen doet zeer aan je ogen en de bergen omringen de plek als grote beschermers met een toefje wit op de toppen. Een riviertje stroomt langs de camping. Wat een rust en prachtige natuur. Het voelt nu al als geslaagd. 

Spandoeken en banners in elke bocht
De dag voorafgaand aan het event rijden we met onze camper de berg op naar het bergdorpje Alpe d’Huez, daar waar de finish zal plaatsvinden. In elke bocht hangen spandoeken en banners met daarop de aanmoedigingen voor de deelnemers, namen van sponsoren en vooral foto’s en namen van degenen die kanker niet hebben overleefd. Ik krijg kippenvel bij de aanblik ervan. We gaan hoger en hoger en het dorpje in het dal is nog maar een stipje. Dan besef ik pas wat de bergen met je doen: het vervult je met ontzag.

Duizenden kaarsen in het gras
In de befaamde bocht 7, de Nederlandse bocht tijdens de Tour de France, staat een kerkje. In het gras zijn duizenden kaarsen geplaatst. Op elke kaars staat een boodschap voor diegene die zo wordt gemist. Aan de andere kant van de weg staat een trailer. Daarin staat straks de DJ die de deelnemers gaat ondersteunen met een flinke dosis opzwepende muziek. Een wereld van uitersten. We zijn er stil van. En temeer besef ik dat het voor ons gezin heel anders had kunnen aflopen.

Ieder zijn eigen verhaal en reden
Dan breekt de dag van het event aan. SBS6 doet live verslag en ook de regionale tv-zenders zijn paraat. BN’ers worden gespot. Overal staan vrijwilligers om de deelnemers te ondersteunen met hapjes en drankjes langs de route. Applaus van het publiek klinkt langs de kant van de weg. Deelnemers nemen ze lachend in ontvangst of lopen of fietsen zo in hun eigen bubbel dat ze geen publiek zien. Mensen lopen samen richting finish met een foto van hun verloren geliefde op hun rugzak. Er zijn gezinnen die samen lopen, kinderen en oudere mensen. Deelnemers die hun supporters bij de finish in het oog krijgen en hen huilend in de armen vallen. Deelnemers die met een grote lach op hun gezicht dansend de streep bereiken. Ieder heeft zijn eigen verhaal en eigen reden om mee te doen aan deze klim naar de Alpe d’Huez. 

Opgeven was geen optie
Uiteindelijk blijkt er ruim 18 miljoen euro te zijn opgehaald! Daarmee kan onderzoek worden gefinancierd en dat is heel erg fantastisch. Maar de onvergetelijke aanblik van al die deelnemers die de klim om persoonlijke redenen tot doel hebben gesteld, de saamhorigheid, de aanmoediging van het publiek en de verbinding onderling maakt dat opgeven geen optie was.