In de stromende regen loop ik in het donker te zoeken naar het sleutelkastje van mijn onderkomen van de komende drie dagen. De ‘hartelijk welkom mevrouw’ -mail stuurt mij naar de schommelbank bij de garage. Waar ik ook kijk, geen sleutelkastje. Na 10 minuten zoeken ben ik het zat en ga in de auto zitten.

Ik bel mijn host voor dit weekend – Harrie – en leg hem uit dat ik niet in mijn appartement kan, omdat ik het sleutelkastje niet kan vinden. Harrie zegt dat hij mij op afstand niet kan helpen, want hij kent de situatie bij het huisje niet. Hij vraagt mij een andere host te bellen. Tuurlijk, dat doe ik wel. Ik bel Jasper. Hij kent de situatie wel en loodst mij naar de zijkant van de schuur. En jawel, tussen de haag en schuur zie ik een klein looppad met aan de schuur een sleutelkastje bevestigd. Nu de code nog. Jasper blijft aan de telefoon terwijl ik zwoeg met de cijfercode. Het sleutelkastje hangt op zo’n anderhalve meter hoogte, net iets te hoog voor mij met mijn 1 meter 55. Ik sta op mijn tenen met de zaklamp van mijn telefoon de code te beschijnen. Het is inmiddels na zessen en stikdonker. Mijn frustratie loopt op. Ik kan de nul van de negen niet onderscheiden. Na vijf pogingen heb ik de goede code en het sleutelkastje springt open.

Als een inbreker in een vreemd huis

Opgelucht en met een doorweekte jas en kletsnatte haren kom ik in mijn appartement binnen. De verwarming is al aan. Heerlijk. Maar waar zit de lichtknop? Ook deze is voor het oog niet zichtbaar en weer is mijn zaklamp op de telefoon de redder in nood. Ik voel me als een inbreker in een vreemd huis. Schijnend met een zaklamp, op zoek naar iets waardevols, namelijk een lichtknop van een lamp, het maakt niet uit welke. Ik heb licht nodig. Na een paar minuten krijg ik er een te pakken. Gelukkig, ik zie waar ik ben en waar de kitchenette is. Er volgt een speurtocht naar keukenspullen. Die staan in de tv-kast, samen met een elektrische kookplaat voor één pan. Het maakt niet uit. Ik heb licht en een kookplaat en warm de koude pasta pesto op. Een restje overgebleven lunch voor onderweg uit de supermarkt. Gelukkig had ik die nog bewaard. Echt koken gaat hier niet lukken constateer ik spijtig.

 

Een lawine aan mailtjes

Inmiddels heb ik een lawine aan welkommailtjes in mijn mailbox ontvangen van de verhuurder in het Nederlands, Engels, Frans en Duits. Vervolgens komen er mails of ik goed ben aangekomen en alles heb kunnen vinden. Daarna mails of ik al goed ben geïnstalleerd en wanneer ik nog vragen heb, kan ik gerust contact opnemen. Ik negeer ze, deze funnel mails. Ik ga vervolgens lekker met een boek onder een dekentje op de bank liggen, want het is wat fris geworden in de kamer. Ik overweeg nog even om de thermostaat te zoeken, maar besluit dat dit kan wachten tot morgen.

 

Lovely appartement

De rust van een korte workation in een nieuwe omgeving zou me goed doen, na de drukke weken van afgelopen tijd, zo had ik bedacht. Ik had een lovely appartement uitgekozen en had het goed geregeld voor mezelf. Een paar dagen toeven aan de andere kant van het land en een mooie balans tussen verschillende zakelijke afspraken en tijd voor mezelf. Schrijven en lezen en wat wandelen in de natuur. Lovely. Ik ontdekte dat de praktijk anders was dan ik me had voorgesteld.

Harrie, Jesper of Robert?

Na een goede nacht, in echt een fantastisch bed, ondervind ik de volgende uitdaging. Een koude kamer en geen thermostaat te vinden. Ik neem contact op met Harrie, maar die neemt niet op. Zal ik Jesper bellen? Uiteindelijk mail ik Robert, hij had me gisteravond een vriendelijke, meer persoonlijke mail gestuurd met de vraag of ik goed was geïnstalleerd. Ik mail hem dat ik de kamer niet warm krijg. Of ik misschien een raam open heb gezet is zijn vraag. Pffff, nee natuurlijk heb ik geen raam opengezet. Even later volgt een bericht dat de eigenaar op afstand de temperatuur heeft opgedraaid. Fijn! Ook weer opgelost. Nu lekker aan het werk. Ik toets de Wifi code in. Geen resultaat. Nog een keer, maar nee. Ik mail opnieuw naar Robert. Nee, daar kan op korte termijn niets aan gedaan worden, zo luidt zijn reactie. Hopelijk zal het mijn verblijf niet al te veel storen, mailt hij er nog achteraan. Ik slaak een diepe zucht en besluit maar een wandeling te gaan maken.

 

Ik sluit vriendschap met mijn appartement

Wanneer ik tijdens de wandeling mijn verwachtingen heb bijgesteld en een mooie bos tulpen heb gekocht, samen met boodschappen die geschikt zijn voor mijn éénpans-kookplaat, wordt het toch nog een fijne tijd in mijn lovely appartement. Ik ontdek dat de lampen allemaal verschillend werkten. Ik vind de hoofdschakelaar achter de tv-kast en los de niet beïnvloedbare verwarming op met dekens. Ik sluit vriendschap met mijn lovely appartement en op de laatste dag besluit ook de Wifi mee te werken! Een beetje spijtig trek ik na drie dagen de deur achter me dicht.

 

Daar eindigt mijn avontuur

De week na mijn verblijf krijg ik de vraag of ik een review wil schrijven. Ik houd het netjes. Ik geef – alleen zichtbaar voor de eigenaar – mijn ervaring en tips voor een relaxt verblijf voor volgende gasten. Daar eindigt mijn avontuur met Harrie, Jesper en Robert.

 

De voorwaarden voor mijn volgende workation

Een volgende workation wordt voor mij in ieder geval een leuk appartement, waarbij de host naast het verblijf of in de buurt woont, waar gastvrijheid echt in de praktijk wordt gebracht, waar ik mij als gast ook gast voel en waar de host ook echt host is. Ik verheug me er nu al op.