Met een wit snoetje van uitputting en van te veel te weinig slaap, staat onze jongste dochter vanochtend in alle vroegte bij de bus waarmee ze de afgelopen nacht met haar klasgenoten, na een week skiën, van Oostenrijk naar Nederland is gereden. Ze is weer thuis. Haar witte snoetje doet me denken aan dertien jaar geleden toen ze zo uitgeput was. Ze wilde weer middagslaapjes doen en at alleen muizenhapjes. Ze was 3 jaar en wij wisten niet wat haar mankeerde. Na een bloedtest kwam het er uit, ze had Acute Lymfatische Leukemie. 

Van een zieke peuter naar een levenslustige tiener
Met een zieke peuter van 3 en een oudste dochter van 7 werden we in een sneltrein geslingerd met waar we ons geen voorstelling van konden maken op dat moment. Toen ik vanochtend onder de douche stond, kwamen de  herinneringen uit die tijd als een lawine over me heen. Ze is weer thuis. Dat we destijds na anderhalve week in het ziekenhuis in Groningen konden zeggen: ‘ze is weer thuis, de ziekte is in remise. Maar daarmee allerminst voorbij.’ 

Nu dertien jaar later, is die periode vervaagd, het gaat goed met haar. Ze zit in 4 vwo en houdt van paardrijden op haar Anton. Ze heeft fijne vriendinnen en kijkt naar de toekomst. En soms blijft ze een dagje thuis van school omdat ze fysiek wat tekort komt en daarna gaat ze weer haar dingen doen.

In het ziekenhuis
Maar toch zit ik hier heel emotioneel dit blog te schrijven. In dat onbewaakte ogenblik onder de douche passeren de beelden van destijds aan mijn gezichtsveld. Hoe we haar niet konden uitleggen waarom ze in het ziekenhuis was, maar alleen bij haar konden zijn. De één bij haar, slapend op een harde bank op de isolatiekamer, de ander in het Ronald McDonald huis in de buurt.

Een traject dat twee jaar zou duren
In het begin drie keer per week 150 kilometer rijden naar het UMCG voor de meest nare behandelingen. De operatie om een port-A-Cath aan te sluiten waardoor chemotherapie rechtstreeks in haar bloedbaan kwam, de bloedtransfusies en de beenmergpuncties. Een traject dat twee jaar zou duren. Met geplande en ongeplande ziekenhuisopnamen. En elke keer konden we na afloop zeggen: ‘ze is weer thuis.’

De leuke momenten
Maar ik herinner me ook de leuke momenten, wanneer we haar ogen zagen oplichten als de dame met de sprekende handpoppen, genaamd Bast en Snavel, op de dagbehandeling langskwam. Of, toen we eenmaal in de controleperiode kwamen, en dat we na het  alles-is-goed-bericht een muffin gingen eten bij de fontein, waar onze dochter een muntje in mocht gooien voor een wens.

Onze oudste dochter vond het ziekenhuis vreselijk en ging niet graag mee. Maar wanneer haar zusje thuis was, dan werd er gedold en hadden ze hun zussen-ruzietjes. 

Een kraal voor elke behandeling
Het zijn maar enkele herinneringen uit een periode van twee jaar intensieve behandeling en vijf jaar controle. En de Kanjerketting – een kraal voor elke behandeling of bloedcontrole – werd er een van zeven meter. Onze dochter is er niet meer mee bezig lijkt het. Behalve soms. Dan ruikt ze ergens de geur van het ziekenhuis en dan zegt ze: ‘het ruikt hier naar de slaapdokter.’

Ik had geenszins het idee om hier een blog over te schrijven, maar het gebeurde. Omdat ik vandaag kon zeggen: ze is weer thuis.

5 maart 2023