Om klokslag 16 uur druppelen ze binnen voor een speciaal ingelaste vrijdagmiddagborrel. De gezichten van acht vrouwen verschijnen op mijn beeldscherm. Een voor een vinden ze hun plek in de Zoom-ruimte. Deze vrouwen spreken allemaal de taal van kleur, want dat is wat ons bindt en daarvoor heb ik hen uitgenodigd. Elk van hen heeft een lekker drankje, met of zonder bubbels, voor zich staan. Het voelt nu al feestelijk. Mijn fles bubbels staat al een week koud en ik heb een prachtig boeket en waxinelampjes op mijn tafel gezet voor een speciaal gevoel van vieren van het moment. 

De bubbels in mijn glas geven het gevoel in mijn buik weer
Voor het momentum van het lanceren van mijn boek ‘Van chaos in je cijfers naar structuur met kleur’ heb ik op LinkedIn alvast een post klaargezet. Door het delen van mijn scherm in de Zoomruimte zijn alle acht genodigden getuige van mijn druk op de knop ‘verzenden’. Daarmee is het boek de wereld in en kan er besteld worden. Ik zie acht glazen met verschillende drankjes geheven worden, terwijl ik mijn prosecco inschenk. De bubbels in mijn glas geven het gevoel in mijn buik weer. Er mag geproost worden. Het is gelukt!

Another day at the office
Hoe anders verliep de lancering van mijn boek gratis e-boek twee maanden daarvoor, waar ik dit blog over schreef. Met kletterende regen tegen de ramen was de druk op verzenden destijds niet meer dan een handeling. Het voelde zoals ‘another day at the office’. Treffend was de vraag van mijn coach naderhand: ‘Ga je dat de volgende keer weer zo doen?’ 

Mijn hoofd ging aan de haal met boodschappenlijstjes
Vieren van belangrijke gebeurtenissen of mijlpalen heb ik lange tijd als gedoe gezien. Verjaardagen of een trouwdag heb ik lange tijd niet gevierd. Op de een of andere manier ging mijn hoofd dan vooral aan de haal met boodschappenlijstjes en de kamer verbouwen voor het bezoek. Wie zijn de genodigden? Als ik die vrienden vraag, dan moet ik ook die andere vrienden vragen. En wat als ze niet kunnen komen? Straks heb ik te weinig hapjes of is het niet gezellig. Hieronder zit natuurlijk een niet-helpende overtuiging die leidt naar niet goed genoeg zijn.

Snel over tot de orde van de dag
Inmiddels ben sinds het afgelopen jaar weer verjaardagen gaan vieren. Er is iets veranderd in mijn kijk op het vieren van fijne of speciale momenten. Maar ook in die van minder fijne momenten, wanneer er afscheid genomen moet worden van iemand die je dierbaar is. Tot nog niet zo lang geleden probeerde ik het gevoel van verlies te onderdrukken door er maar snel vanaf te zijn. Snel overgaan tot de orde van de dag en bezig blijven. Iets dat ik van vroeger heb meegekregen. 

Stilletjes vier ik haar leven
De dag na de feestelijke lancering van mijn boek zit ik aan het bed van mijn schoonmoeder. Ze is gevallen en heeft veel pijn. Door haar geestelijke gesteldheid kan ze niet goed aangeven waar de pijn zit. In de loop van een week gaat het steeds slechter met haar. In het verzorgingshuis waar ze sinds kort woont, ligt ze in bed in haar kamer met gedempt licht. Zachte muziek klinkt op de achtergrond. Ik schrik van de aanblik van mijn ooit zo sterke schoonmoeder. Ze zal niet zo lang meer te leven hebben. Heel bewust beleef ik de tijd aan haar bed en in gedachten blik ik terug op de 27 jaar dat ik haar ken. In plaats van gelijk in de actiestand te gaan, houd ik haar hand vast. Stilletjes vier ik haar leven.

Van uitbundigheid op vrijdag naar ingetogenheid op zaterdag
Vieren. Het kan op zoveel manieren. Van de uitbundigheid op vrijdagmiddag naar de ingetogenheid op de zaterdagochtend. In feite maakt het niet uit hoe je viert. Ik ben inmiddels gaan ervaren dat het erom gaat bewust stil te staan bij dat ene speciale moment en daar de volledige aandacht aan te geven. Zodat je het belangrijk maakt. En wat belangrijk gemaakt wordt, geeft je wereld betekenis.