Mevrouw Udink, mevrouw Udink” hoor ik iemand roepen en ik draai me verschrikt om. Ik zie de doktersassistente over de parkeerplaats op een holletje naar me toekomen. “Ik heb geprobeerd te bellen, maar ik kreeg geen gehoor, maar gelukkig zag ik u op de parkeerplaats.” Buiten adem staat ze voor me. “U moet direct meekomen naar de praktijk.” 

Mijn oudste dochter van 7 is in de bibliotheek even verderop haar boeken aan het uitzoeken. Zij is even mijn eerste zorg. Gelukkig is op dat moment een bekende van mij in de bieb aan het werk, dus laat ik haar daar achter met de boodschap dat ik zo snel mogelijk weer bij haar ben.

Op slag weet ik geen enkel telefoonnummer meer
Een paar minuten later zit ik bij de huisarts in de spreekkamer. “We hebben de uitslag van het bloed van uw dochter. Het is niet goed. We denken aan ALL.” Niet begrijpend kijk ik de huisarts aan. ALL?  Ze legt uit dat het Acute Lymfatische Leukemie betekent. We moeten direct met haar naar het streekziekenhuis, waar de kinderarts ons zal opwachten. “Kunt u iemand bellen?” vraagt de huisarts. En op slag weet ik geen enkel telefoonnummer meer uit mijn hoofd. Mijn telefoon ligt thuis. Het is volledig blanco in mijn hoofd en tegelijkertijd schieten er ook honderd gedachten doorheen. Ik zie de dokter op een afstand praten, maar het dringt niet tot me door. 

Haar zusje is ernstig ziek
Wanneer ik weer bij mijn positieven ben, kom ik in actie. Ik haal mijn oudste dochter uit de bieb en ze moet haar boeken laten liggen. Ze vraag wat er is en ik zeg dat haar zusje ernstig ziek en dat we direct naar het ziekenhuis moeten. “Gaat ze dood?” vraagt mijn dochter. “Ik weet het niet” zeg ik, “Ik hoop dat het goedkomt.” Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven en we stappen in de auto om naar huis te rijden.

De automatische piloot neemt het van me over
Thuisgekomen is mijn jongste dochter zich van geen onheil bewust. Ze ligt te slapen op de bank en mijn moeder is bij haar. De automatische piloot neemt het van me over. Snel pak ik voor de zekerheid wat spullen in een koffertje, voor het geval ze in het ziekenhuis moet blijven. Ik bel mijn zus om te vragen of ze mee kan naar het ziekenhuis en gelukkig is ze er binnen een kwartier. Ik bel mijn man om rechtstreeks uit zijn werk naar het ziekenhuis te komen. Ik vertel hem met het oog op de verkeersveiligheid nog niet wat er aan de hand is. Het is eind van de middag wanneer we in het streekziekenhuis aankomen. De kinderarts staat ons al op te wachten. 

Een behandeltraject van 104 weken
“Gelukkig kunnen kinderen tegenwoordig heel goed genezen van leukemie” zegt de kinderarts meelevend. Ze is een vriendelijke vrouw en probeert ons zoveel mogelijk gerust te stellen. “Het behandeltraject is 104 weken en het is belangrijk dat de behandeling zo snel mogelijk start. Ik wil dat jullie gelijk naar het UMCG in Groningen vertrekken. 104 Weken, dat is 2 jaar! We kunnen het niet bevatten en zijn compleet flabbergasted. Maar we herpakken ons en zo rijden we met onze 3-jarige peuter naar het ziekenhuis, anderhalf uur verderop. Ik zit met haar achter in de auto en probeer haar uit te leggen waar we naartoe gaan. Even later valt ze in slaap.

We moeten ons op afdeling 2G melden
Het is tegen negenen wanneer we in een uitgestorven ziekenhuis aankomen. De receptie is dicht. De winkeltjes ook. We hebben een papiertje waarop staat dat we ons op afdeling 2G moeten melden. Na enig zoeken en met een oververmoeide peuter in de wandelwagen lopen we de afdeling op. Daar begint onze 104 weken van intense beleving van het leven met een kind met kanker.

Dit jaar voor het laatst
Deze week is het 14 jaar geleden dat wij voor de eerste keer naar Groningen reden. Ontelbare keren hebben we deze rit gemaakt en zij heeft hier de meest nare behandelingen ondergaan. Inmiddels gaat ze nog een keer per jaar naar het Maxima ziekenhuis in Utrecht waar nu het centrum van kinderoncologie is gevestigd. Dat zal dit jaar voor het laatst zijn, want dan wordt ze 18.

Alpe d’HuZes, opgeven is geen optie
Op 6 juni van dit jaar doet Aniek mee met de Alpe d’HuZes. De jaarlijkse dag waarop 5000 mensen de 14 kilometer met een steile klim van bijna 1000 hoogtemeters maken. De berg op wandelend, hardlopend of fietsend naar het dorpje L’Alpe d’Huez. Het initiatief om dit jaar mee te lopen is vanuit haar school gekomen. Samen met 25 leerlingen en een aantal docenten gaat ze met een bus naar de Franse Alpen en zal ze er een week verblijven. Wij als gezin zijn haar supporters en moedigen haar straks ter plekke aan door te zetten tot aan de finish. Ook nu is opgeven geen optie. 

Zoals Aniek op haar pagina zegt:
“Ik doe mee aan Alpe d’HuZes, omdat ik zelf heb gestreden
tegen deze afschuwelijke ziekte en ik dat aan niemand toewens. 
Daarom wil ik graag aan een wereld meewerken
waarin niemand meer doodgaat aan kanker,
wil jij mij steunen?”