Een weekje niets doen, zalig vooruitzicht vind ik. Alleen de gedachte al. Niets doen, zo’n eindeloze tijd dat niets hoeft. Een hele week. Het komt in me op tijdens de grijze februaridagen, oh, wat heb ik daar behoefte aan. En die behoefte wordt elke keer een beetje meer gevoed door de vakanties van mijn gezinsleden. Oudste dochter bijt het spits af; ze heeft een week carnavalsvakantie, omdat ze in het zuiden van het land studeert. Vervolgens heeft jongste dochter een week krokusvakantie. En mijn man is door een vriend gevraagd om een weekje te gaan skiën.

Ik barricadeer mijn agenda
Mijn agenda laat het toe. Afspraken met klanten vallen net in de week ervoor of staan in de week erna gepland. Ik weet dat mijn week vaak ongemerkt volloopt met afspraken, dus ik barricadeer mijn agenda deze week voor mezelf. Een weekje vakantie, lekker opladen. Dagen gevuld met niets doen, althans niets dat moet, zodat de inspiratie mij weer weet te vinden en mijn energiepeil met sprongen vooruitgaat. Ik heb er zo’n zin in. Lekker rommelen in huis, oude kleding naar de kringloop, nieuwe kleding shoppen, beetje in de tuin werken, want er is een zonnetje beloofd, een boek lezen en vooral geen afspraken en zeker niet werken. Of misschien een beetje. Misschien. Nee echt niet.

De kerstkaarten hangen nog aan de muur
Inmiddels is het donderdag. En ik kom erachter dat van het weerbericht geen ene moer klopt. Werken in de tuin valt af. Nieuw kleding shoppen dan? Geen zin. Rommelen in huis? Ik loop van de keuken naar de kamer en weer terug, ik zie dat mijn boeket bloemen nodig vervangen moet worden, maar ik kom niet in actie. Ik zie de kerstkaarten nog hangen en haal ze niet van de muur. Wat is er toch aan de hand? Er komt werkelijk niets uit mijn handen wat ik onder lekker rommelen versta. Ik lig rond 21:30 uur in bed en tussendoor dut ik even op de bank. In twee dagen verorber ik een Netflix-serie en verder heb ik nergens zin in. Ik zag mezelf vooraf op een leuke manier niets doen, als op een foto van een Instagram post. Het werkt in de praktijk toch net even anders.

Niets doen werkt beter wanneer ik wel iets doe
Ik kom erachter dat een weekje niets doen best hard werken is. Mijn hoofd (met plannen) en mijn lijf (met vermoeidheid) strijden om het hardst. Ik kijk met enige jaloezie naar de hond die languit op de vloer ligt te slapen en ik hoor de poezen snurken. Zij zijn meester in het ontspannen en lekker lui de dag doorkomen. Met overgave niets doen is blijkbaar niet voor mij weggelegd. Pas wanneer ik vandaag mijn nieuwsbrief voor mijn klanten heb vormgeven en ik mijn administratie heb bijgewerkt, komt er een beetje balans. Het gevoel toch nog iets te hebben gedaan deze week met een goed gevoel. Een weekje niets doen werkt beter wanneer ik wel iets met een plan doe. 

Niets met iets combineren
Ik heb nog een paar dagen vakantie voor de boeg. Ik bedenk me dat ik deze paar dagen niets met iets blijf combineren. Want cold turkey een weekje niets doen, daar ben ik blijkbaar niet zo goed in. De plannen voor de week hierna beginnen zich inmiddels wel aan te dienen, het begint gelukkig weer een beetje te kriebelen. Is een weekje niets doen een goed idee, een gedachte of alleen een concept? Of is het een echt een kunst om het ook in de praktijk te brengen? Hoe is dat voor jou?