“Mantelzorgers van dementerenden lopen op hun tandvlees” prijkt vandaag  op de voorpagina van de regionale krant. Het is niet toevallig dat mijn aandacht naar het artikel gaat. Ik lees wat erover geschreven is en herken het in mijn eigen leven. Het proces van dementie is onvoorspelbaar en verdrietig. Mijn antenne voor verandering staat altijd aan, ik scan de situatie in een ogenblik. Wat vorige week nog gewoon was, hoeft deze week niet meer zo te zijn.

Totdat de Alzheimer kwam
Ik probeer mijn gedachten op een rijtje te krijgen tijdens mijn dagelijkse rondje met de hond. Het mantelzorgen is er geleidelijk ingeslopen. Doordat we dicht bij elkaar wonen, hielp mijn moeder ons destijds toen de kinderen klein waren. In de loop van de jaren zijn de rollen omgedraaid. Doordat we een oogje in het zeil hielden en wat hulp gaven links en rechts, lukte het nog best een tijdje. Tot afgelopen jaar. De diagnose Alzheimer werd vastgesteld. De zorg werd intenser. 

Mijn moeder woont in hetzelfde huis
Inmiddels zijn we beland van de fase ‘wie is er vanavond thuis bij mama’ naar ‘wie is er vandaag thuis bij mama’. Mijn moeder woont in hetzelfde huis als waar ik woon met mijn gezin. Ze heeft haar eigen huishouding, maar onze huizen zijn verbonden door een gemeenschappelijke gang en bijkeuken. Dit is een hele gebruikelijke woonconstructie in de regio waar ik woon. Mijn zus komt dagelijks langs en regelt de zorg met zorgverleners. Ze gaat met mijn moeder mee naar de kapper en de pedicure. We doen boodschappen voor haar.

Gedeelde zorg met professionals
De casemanager komt regelmatig over de vloer. Vanaf volgende week is de thuiszorg ook betrokken bij de verzorging. Het betekent een hoop geregel en gesprekken. Maar het betekent ook gedeelde zorg met professionals. Daarvoor ben ik heel dankbaar, zo kan ze voorlopig thuis blijven wonen in haar vertrouwde omgeving. 

Mijn opa liep deze route ook
De hond komt aanlopen met een grote stok. Fier en trots, met een krul in haar staart. Zorgeloos. Afgestemd op wat het vrouwtje zegt. Het is een mooie bijkomstigheid dat ik vaker met de hond ‘moet’ wandelen. Mijn moeder kan het niet meer. Zo krijg ik de ruimte om even op andere gedachten te komen. Ik geniet van het wandelen, vooral nu de voorjaarsgeluiden een beetje beginnen door te komen. Het is een route die ik al honderden keren heb gelopen en misschien nog wel vaker. Ik weet uit verhalen dat mijn opa deze route ook vaak liep. Ik vermoed dat hij dat deed om gewoon even weg te zijn van zijn verantwoordelijkheden op de boerderij. Wandelen om de gedachten op een rijtje te krijgen.

Minder werken?
Het artikel in de krant is gebaseerd op een recent onderzoek van Alzheimer Nederland. Mantelzorgers zijn soms wel 12 uur per week minder gaan werken. Dat geeft te denken. Ik besef me dat ik juist meer ben gaan werken. In de eerste jaren van een eigen bedrijf, zonder vangnet van een baan in loondienst, moet je gewoon aan de bak. Werken met klanten, werken aan mijn bedrijf, netwerkbijeenkomsten, social media, financiën. Kortom, mijn weg vinden als ondernemer. Ik vind het fantastisch in alle facetten. Nu loop ik aan tegen de keerzijde ervan. Hoeveel mantelzorgers hebben ook een eigen bedrijf, vraag ik me af. In loondienst zijn er regelingen zoals zorgverlof, kortdurend of langdurend. Hier kan ik als zzp’er geen gebruik van maken. 

Andere prioriteiten stellen
Ik kom tot de slotsom dat ik andere prioriteiten moet stellen. De afspraken met mijn klanten krijgen voorrang. Ook het werken aan mijn bedrijf met mijn business besties staat hoog op het lijstje. Maar moet ik in deze fase van mantelzorgen echt naar alle netwerkbijeenkomsten gaan? Of die training van ChatCPT volgen? Voor nieuwe teksten voor mijn website heb ik nu echt geen ruimte in mijn hoofd. Ik besluit dat de huidige teksten voorlopig volstaan. En zo neem ik nog een stuk of wat besluiten over zaken die ik voorlopig even in de ijskast zet. 

Goed voor mezelf zorgen
Met het verder lopen komt de helderheid. Het belangrijkste besluit is dat goed zorgen voor mezelf de hoogste prioriteit heeft. Dat betekent hulp vragen aan anderen voor praktische zaken. Nee zeggen tegen nieuwe initiatieven, die komen wel weer. En veel wandelen. Alleen. Zodat er weer ruimte ontstaat voor alles waar ik blij van word, naast het zorgen voor mijn moeder.