“Je verhaal was heel inspirerend en het raakte me.” Ik sta met een van de deelnemers van de netwerklunch na te praten over mijn verhaal dat ik zojuist heb gepresenteerd. Het onderwerp was: ‘Grip krijgen op je financiën en hoe doe je dat dan.’ Deze man – pensioneerd maar niet werkeloos, zoals hij zegt – vertelt enthousiast hij dat het werken met potjes zijn leven heeft gered, lang geleden. Op mijn vraag wat hem dan geraakt heeft, komt een verrassend antwoord.

“Nou”, zei zegt hij, “je vertelde over je roze jasje. Dat je deze kleur had gekozen omdat je de lat wat lager wilde leggen. En dát raakte me. In de wereld van tegenwoordig moet het allemaal snel. We jagen elkaar op om te presteren. In mijn werkende leven was het tempo een stuk lager. Veel gezonder ook als je het mij vraagt. Daarom vond ik jouw verhaal zo krachtig.”

Groeien door uit je comfortzone te stappen
De uitnodiging voor deze presentatie stond al een tijdje in mijn agenda. Ik werk af te toe op een flexplek van deze locatie. Eens in de maand is er een netwerklunch, verzorgd door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Op de vraag van de netwerkorganisatie of ik een presentatie wilde geven tijdens de netwerklunch in mei zei ik stoer: “Ja hoor, natuurlijk. Hartstikke leuk.” Als ondernemer heb je dingen buiten je comfortzone te doen, daar groei je van, is mijn overtuiging. Het zou om een praatje gaan van een kwartier. Geen Tedtalk in een congresgebouw ofzo. Gewoon tijdens het eten, de lunch; wat zou er mis kunnen gaan? Zo hield ik mezelf voor. 

Mijn eerste spreekbeurt voor de klas
Toch is spreken voor een groep voor mij nog steeds spannend. Tijdens een pitch klinkt mijn stem anders. Mijn wangen worden rood en het voelt alsof er een kikker in mijn keel zit. Voor een groep staan is ver buiten mijn comfortzone. De oorzaak ligt  waarschijnlijk op de middelbare school. In mijn havo-tijd hield ik mijn eerste verhaal voor de klas. De gevreesde spreekbeurt. “Ik hou mijn spreekbeurt over kaas” begon ik, met een Twentse tongval. De klas lag dubbel. Sindsdien is het nooit meer helemaal goed gekomen met mijn vertrouwen in spreken voor een groep.

De lat lager leggen
In de week voor de presentatie overweeg ik een PowerPoint. Gelijk verwerp ik deze gedachte. Het idee dat er iets mis kan gaan met de techniek, kabels of een slechte WiFi-verbinding geeft mij stress. Nee, ik mag de lat beslist lager leggen. Ik besluit te werken met kaartjes met steekwoorden erop. Mijn openingszin wil ik laten aansluiten bij het eten. Iedereen heeft bij aanvang net z’n bord vol geschept. Ik neem een diep bord mee als attribuut, om mijn verhaal visueel kracht bij te zetten. Zo krijgt de presentatie vorm en oefen ik een paar keer met de kaartjes. Ik ben er klaar voor.

Langzaam druppelt de zaal vol
Op de dag zelf trek ik mijn roze colbertje aan, met daaronder stoere cowboylaarzen. Ze geven me vertrouwen. In mijn hoofd herhaal ik: “De lat mag laag. Je weet dit. Vertrouw op jezelf.” Als ik de ruimte inloop om me voor te bereiden, zie ik niemand van de organisatie. Langzaam druppelt de zaal vol. Bekende gezichten, vrouwen die speciaal voor mij een kaartje hebben gekocht. Ik maak een praatje hier en daar. Ik voel me rustig worden. Totdat de contactpersoon van de organisatie gehaast binnenkomt: “Anita, kun je alvast beginnen? Het eten is namelijk nog niet klaar.”

Dat wordt improviseren
Mijn hart schiet naar mijn keel. Dat iedereen een vol bord voor zich zou hebben was de link naar mijn openingszin en het vervolgverhaal. Dat wordt improviseren. Toch merk ik hoe snel mijn brein schakelt. Ik hoor mezelf dingen zeggen die ik niet had voorbereid, maar het loopt. Ik vertel het publiek over het leeg eten van je bord. Een gewoonte die we als kind meekregen; je hoort je bord leeg te eten. Onbewust gaat een vol bord gewoon op. Ik leg de link naar financiën. “Een goed gevulde bankrekening gaat leeg. Als er weinig op staat, gaat het leeg, als er veel op staat ook. Zo werkt ons brein. We benutten de beschikbare ruimte. In geld, in tijd, in eten. Eigenlijk in alles.”

Financiële gezondheid
Ik schep het diepe bord vol met nepmunten. Dan pak ik een kleiner bord, schep er een handje munten op, en zet het uit beeld. Wat overblijft op het grote bord, is minder. Je creëert vanzelf een situatie waarin je minder gebruikt. Het bord dat buiten beeld staat is het appeltje voor de dorst of heeft een ander doel. Minder eten is goed voor je fysieke gezondheid. Minder geld uitgeven zorgt voor financiële gezondheid. 

Herschrijven van mijn verhaal
De metafoor van het bord en het geld blijft hangen. Ik krijg verschillende vragen van de mensen in de zaal. Ik eindig mijn presentatie met de anekdote over mijn spreekbeurt op de havo. Alleen dit keer herschrijf ik mijn verhaal. Met een roze jasje, cowboylaarzen en een lagere lat kan ik eindelijk ontspannen voor een groep staan. En dat voelt geweldig.

Wil jij ook grip op je geld?
Soms begint het met iets kleins. Een roze jasje. Een kleiner bord. Een andere gewoonte. Wil jij ook grip op je geld? Begin dan vandaag met bewust kiezen. Minder uitgeven betekent niet minder leven – het betekent meer ruimte voor wat écht belangrijk is. Dat kun je toepassen in het leven van alledag, maar zeker ook in je business. 

Wil je hier een keertje over sparren? Stuur me dan een berichtje. Het kan een eerste stap zijn naar een betere financiële gezondheid.