Ik zit met een leeg computerscherm voor me. Het is blog-tijd en daarvoor heb ik een flexplek in het Kulturhus in een dorp verderop gereserveerd. Een andere omgeving doet wonderen voor je creativiteit. Een collega-ondernemer is aangeschoven. We werken beiden in alle rust aan onze to-do’s voor deze middag. Eindelijk focus.

De ideale flexplek voor een zzp’er
Deze geweldige flexplek-locatie heb ik sinds kort ontdek. Het is er rustig en heeft alle ingrediënten om lekker te werken. De koffie is gratis, er klinkt zachte muziek en de Wifi werkt fantastisch. Er zitten een stuk of wat ondernemers aan verschillende tafels. Je hoort het getik op de toetsenborden. Ik heb het ook wel eens geprobeerd in een leuk koffietentje. Het is er wel gezellig, maar meestal ook onrustig met harde muziek en geloop heen en weer. Er is wel een voorwaarde om hier te mogen werken; dat je een presentatie geeft tijdens een netwerkbijeenkomst. Die handschoen pak ik graag op.

Mijn dochter belt 
Een idee voor mijn blog ontpopt in mijn hoofd. Tegelijkertijd gaat mijn telefoon. Dochterlief vraagt of ik tijd heb om te praten. Ik weet dat dit maar één ding betekent: het gaat niet goed met haar. Ik loop de ruimte uit. De verhuizing naar een andere studentenkamer en de start van een nieuw semester op school geeft haar veel angst en paniek. Alle ‘wat als’ scenario’s komen voorbij tijdens het telefoongesprek. Ze voelt zich overweldigd en ze kan niet meer eten zegt ze. En wat als ze nooit normaal haar opleiding kan afronden? Wat als ze nooit een baan krijgt omdat ze dat niet kan volhouden? Ik ken haar angsten. De 250 kilometer tussen hier en daar voelt nu op z’n minst 250 kilometer te ver. 

Ze moet het zelf doen
We spreken af dat ze toch naar de les gaat vanmiddag en dat ze me vanavond weer belt. Het heeft geen zin om in de eerste de beste trein naar huis te springen. Ze moet er doorheen. En dat weet ze. Toch blijf ik in mijn hoofd bij het gesprek hangen. Ik wil niets liever dan haar helpen. Maar ik weet: ze moet het zelf doen. Net zoals ik mijn eigen onderneming run, moet zij haar eigen weg vinden. Met steun, liefde en begeleiding.

Mijn zus belt
Ik zit net weer achter mijn laptop als mijn zus belt. Ze is op bezoek geweest bij onze moeder, die sinds een week in een verzorgingshuis een half uur verderop woont. De verhuizing is zwaar geweest. Vele tranen zijn gevallen. Mijn moeder, haar hele leven een plattelandsvrouw, woont nu midden in de stad. In plaats van weilanden kijkt ze uit op een drukke verkeersweg. Dit was de enige plek waar ze op korte termijn terechtkon. Meestal weet ze waar ze is en dat ze niet meer naar huis kan. Maar andere keren raakt ze verdwaald op haar eigen afdeling. De verzorgers zijn lief en doen hun best, maar dit is niet de plek waar mijn moeder thuishoort. We willen haar dichterbij, in haar eigen dorp. Waar haar zussen wonen, waar familie makkelijk op bezoek kan komen.

De ‘mama-app’ draait op volle toeren
Mijn zus heeft ontdekt dat onze moeder helemaal niet op de wachtlijst staat voor het verzorgingshuis bij ons in het dorp. “Hoe kan dat nou?” vraag ik. “Daar hebben we het toch steeds over gehad met de instanties?” We hebben meerdere verzorgingshuizen bezocht, alles afgewogen en besloten te wachten op een plek in het dorp. Maar door een fout in de administratie was de aanvraag niet ingediend. Dankzij de vasthoudendheid van mijn zus is de aanvraag nu alsnog geregeld. Nu begint het wachten op een vrijgekomen plek. Tot die tijd proberen we dagelijks op bezoek te gaan. De ‘mama-app’ draait op volle toeren. Het mantelzorgen neemt een steeds grotere plek in.

Mantelzorg en ondernemerschap: een lastige balans
Het wordt rustiger in de werkruimte met de flexplekken. Mijn collega-ondernemer pakt haar tas in om te vertrekken. We kletsen nog even na. Over de keuzes die je maakt wanneer er zorgtaken op je bord komen. Over hoe je de balans bewaakt, want als zzp’er is er niemand die jouw werk kan overnemen. Wanneer je zelfstandig ondernemer bent, ben je zelf verantwoordelijk voor je inkomen en planning. Zorgtaken komen daar vaak bovenop.

Het blogonderwerp waar ik aan wilde werken, schuif ik door naar een volgende keer. Dit is ook het voordeel van zzp’er zijn: flexibiliteit. Vandaag is er genoeg werk verzet. Morgen weer een nieuwe dag.